Publicystyka

Od doświadczonego redaktora usłyszałam kiedyś, że ?tematy leżą na ulicy? i nie sposób się z tym nie zgodzić. Ale teraz powiem więcej. Czasem tematy same pukają do drzwi ? i nieważne, czy są to drzwi redakcji czy umysłu. Ważne, że w najmniej oczekiwanym momencie. Jedno wydarzenie z ostatniego piątku i jego echa, które nie milkną do dzisiejszego poranka, otworzyły w mojej głowie wiele szufladek i przyznam szczerze mam spory problem, żeby się zdecydować, do której zajrzeć głębiej i podzielić się refleksją.

Była sesja rady miasta, było spokojnie, a w finale wybuchła "śmierdząca bomba", którą ja, niedoświadczony pismak, postanowiłam opisać, bo kieruje mną tylko i wyłącznie pęd za sensacją. Długo nie trzeba było czekać na lawinę komentarzy z wyrokami Sądu Najwyższego w treści, odpowiednimi paragrafami, zarzutami o nieobiektywizm, opluwanie i zamach na dobre imię radnego. Po raz kolejny przekonałam się na własnej skórze, że dziennikarstwo lokalne to najgorszy kawałek medialnego tortu. Moją uwagę przykuł szczególnie aspekt obiektywizmu. Zaczęłam się zastanawiać, jak ten dziennikarski obiektywizm w wersji ?lokalnej?, powinien wyglądać, żeby wszyscy byli zadowoleni. Żeby, jak to mawiają, wilk był syty i owca cała ? czyli ludzie chcieli nas czytać, a samorządowcy chcieli jeszcze z nami później rozmawiać.

Znicz ? 4 zł, doniczka chryzantem ? 20 zł, zachować pamięć o tych, którzy odeszli ? bezcenne. Może dla niektórych to zapożyczenie ze znanej reklamy wyda się mało stosowne, ale myślę, że gdyby nasi bliscy, którzy są już po drugiej stronie, mogli powiedzieć, z czego cieszą się najbardziej, to nasza obecność, sięganie do wspomnień, chwila zadumy i nierzadko łza, która zakręci się w oku, byłyby dla nich najważniejsze

Jedni odchodzą, czekając wręcz na śmierć, inni ? niespodziewanie. Jedni w jesieni życia, inni w kwiecie wieku. Zawsze jednak odchodzą za wcześnie. Za wcześnie dla Nich, bo mieli jeszcze tyle planów i tyle marzeń do spełnienia. Za wcześnie dla nas, bo nie zdążyliśmy się nimi nacieszyć, powiedzieć wielu ważnych słów. Zostawiają po sobie mieszkanie, ubrania, zdjęcia, pustkę, którą można jedynie wypełnić naszymi wspomnieniami.